Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. . Her şey böyle başladı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. . Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. . Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. . David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. . O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. . Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. . Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. . Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. . Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Her şey böyle başladı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. .